Δημοσιεύθηκε στο SLPRESS στις 23/01/2020
Ως οικονομολόγος τηρώ απαρέγκλιτα την αρχή της παρακολούθησης (follow up) των αναλύσεων που κάνω, επανερχόμενος διαρκώς με νέα επικαιροποιημένα άρθρα μου. Ειδικά σε αυτά που αναφέρονται σε εκτιμήσεις για το άμεσο μέλλον. Όπως έπραξα για την έξοδο της ExxonMobil από την Ρουμανία, το ίδιο θα πράξω σήμερα για ένα άλλο άρθρο.
Σε εκείνο αναφερόμουν στους κεντρικούς σχεδιασμούς Τραμπ για τις επενδύσεις στις ΗΠΑ σε σταθμούς υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Αυτοί οι σχεδιασμοί έχουν ως στόχο φυσικά τη διείσδυση των ΗΠΑ στην μεγάλη αγορά της ΕΕ και ειδικά της Γερμανίας. Ειδικά γι’ αυτούς που ασχολούνται με την ενεργειακή σκακιέρα, το παιχνίδι με το LNG μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ότι παίζεται με τα τέσσερα πιόνια “Πύργους” που καταλαμβάνουν τις γωνιές της σκακιέρας.
Έχουμε εξηγήσει στο παρελθόν, πώς και με ποια μέσα οι δύο νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Ρωσία και ΗΠΑ, διεξάγουν έναν ανηλεή πόλεμο εντός του γερμανικού εδάφους. Στις αναλύσεις αυτές έχουμε αναφέρει ότι μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2019, στην Ευρώπη υπήρχαν συνολικά 24 τερματικοί σταθμοί LNG, αλλά ούτε ένας εντός της Γερμανίας που είναι και ο μεγαλύτερος καταναλωτής. Κι ενώ τα σχέδια των αγωγών (NordStream II, TurkStream, ΤransAdriatic κ.α.) προχωράνε με πυρετώδεις ρυθμούς, δεν συμβαίνει το ίδιο με το LNG, καθώς και με τα υποδίκτυα που απαιτούνται.
Είναι προφανές ότι η ρωσογερμανική συμμαχία όχι απλά αποτελεί ένα γεγονός που σχεδιάστηκε από το 2007, αλλά πλέον είναι μια πανίσχυρη συμμαχία που έχει την υψηλή επιστασία της BP, καθώς και τριών κολοσσιαίων τραπεζών. Κι όλο αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα σχέδια Τραμπ, που θέλουν τις ΗΠΑ να είναι Νο1 παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου. Πώς όμως θα πουλήσει ο Τραμπ LNG στην Ευρώπη, από την στιγμή που η Γερμανία δεν έχει καν έναν τέτοιο σταθμό στο έδαφός της είχα αναρωτηθεί τότε;
Η συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ
