Δημοσιεύθηκε στο SLPRESS στις 17/06/2020
Σε προηγούμενη παρέμβασή μας, είχαμε αποκαλύψει ότι η Τουρκία είχε θέσει προ 15ετίας τουλάχιστον, ως στόχο την εισβολή στη Λιβύη. Από το 2005 είχε αποκτήσει τρεις πετρελαιοπηγές μετά από διαγωνισμούς. Οπότε, η εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη δεν ξεκινάει με το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο μεταξύ Σάρατζ και Ερντογάν. Οι θύρες της Λιβύης είναι ανοιχτές στην Άγκυρα, η οποία τις άνοιξε με τον μανδύα του επενδυτή.
Άραγε, πρόκειται για μια μεμονωμένη στρατηγική του Ερντογάν που ήθελε να κατακτήσει την Λιβύη και να την μετατρέψει σε ενεργειακό δορυφόρο ή μιλάμε για κάτι πολύ πιο μεγάλο; Η Τουρκία, από εποχής Κεμάλ Ατατούρκ, εφαρμόζει μια ενιαία πολιτική και έχει μία και μόνο στρατηγική στον τομέα της Ενέργειας. Γι’ αυτό άλλωστε και η δημόσια επιχείρηση πετρελαίων της Τουρκίας (TPAO), ιδρύθηκε το 1957 με το νόμο 6327, ως ο απόλυτος διαχειριστής υδρογονανθράκων που πρώτος έβαλε στο στόχαστρο ο Κεμάλ Ατατούρκ, στις αρχές της δεκαετίας του ’20, όταν άρχισε να μιλά για τα πετρέλαια στο “βιλαέτι του Κιρκούκ”.
Η απόφαση της Τουρκίας να προχωρήσει το 2013 σε προσωρινή παύση των γεωτρήσεων και των ερευνών της εκεί, ήταν στην ουσία ένα νομικίστικο παιχνίδι, που της επέτρεπε –με μηδέν έξοδα– να διατηρεί μια ισχυρή παρουσία στην χώρα. Μια παρουσία που μπορεί μεν να μην της απέδιδε έσοδα από “μαύρο χρυσό” αλλά της επέτρεπε να διατηρεί εκεί πλήθος ανθρώπων. Από επιχειρηματίες ως επιστήμονες έκαναν λόμπινγκ καλλιεργώντας το “έδαφος”, ώστε να αντιμετωπιστεί ο τουρκικός στρατός από τους ομόθρησκους ντόπιους πληθυσμούς ως προστάτης.
Η αρχική επικράτηση του τουρκικής καταγωγής Σάρατζ αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της στρατηγικής τακτικής, που τελικό στόχο έχει, την μετάλλαξη της Λιβύης σε ένα τουρκικό “βιλαέτι”. Η εμφάνιση του Χάφταρ, ήταν η “φυγόκεντρος δύναμη” που αντιτάχθηκε στα σχέδια των Τούρκων. Έκτοτε, ο Ερντογάν προσβλέπει στρατηγικά σε δύο εναλλακτικά σενάρια.
Η συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ